EN – My regular supermarket has no golden syrup on its shelves. There are no coconut flakes to be found either (raped coconut, yes, but that’s different). I have an inkling, but am not certain that I know what ‘rolled oats’ are. In brief: last weekend I had to cancel my plan to bake, for the first time, authentic ANZAC biscuits. I was prepared to cheat with one ingredient, but three, no, that’s taking it too far. Because we’re talking about ANZAC biscuits. More than any other bakery product ANZAC biscuits deserve our culinary respect, especially in 2015 when we commemorate a century of ANZACs.

In Sydney, well supported by Anna (left) and Sonia (right)

The biscuits were introduced to me by the two ladies who joined our Visit Flanders WW1 team in May last year: Sonia and Anna. They’re as Australian as the biscuits. Sonia lives in Adelaide but works in Sydney for Walshe, the company that won our request for proposals to represent Flanders in Australia and New Zealand. Since then, Sonia has been extremely busy studying the Flanders’ WW1 offer, building relations with Australian and New Zealand tour operators, securing a booth for Flanders at the trade workshops of Atout France, our ‘big sister’ down under.
Anna, from Sydney based pr-company PEPR, joined the team to take care of the press relations. She too was quick in making things move: our first all-Australian press visit, with 5 journalists, already took place in October last year.

So, after we started up in Canada, our communication in Australia and New Zealand is also up and running now. Just in time, because 25 April this year will mark the centenary of the landing at Gallipoli (now in Turkey) – the first WWI battles where the Australian and New Zealand Army Corps were involved in. From that moment on, both countries were dragged along in this war in faraway Europe. A war that, two years later, would drag them even further from home, to the hell of the battle of Passchendaele in 1917.

So terribly far from home…. Sent from down under to the western front because they survived a transport of months on end in an edible state, the ANZAC biscuits must have brought back to the soldiers the flavors of their homeland. The smell of the kitchen back home. The memory of an ordinary life, that somewhere, somehow, continued to exist regardless the rain of shells, the mutilated corpses, the villages shot to rubbles in the wet mud of Flanders.

NL – Mijn reguliere supermarkt heeft geen goudsiroop in de rekken. Schilfers kokos zijn er evenmin te vinden (wel geraspte kokos, maar dat is iets anders). Ik heb een vermoeden, maar ben toch niet geheel zeker dat ik weet wat ‘rolled oats’ zijn. Om kort te gaan, mijn plan om het voorbije weekend voor het eerst authentieke ANZAC biscuits te bakken heb ik moeten opbergen. Met één ingrediënt wilde ik nog wel sjoemelen, maar drie, dat gaat te ver. Zeker als het om ANZAC biscuits gaat. ANZAC biscuits verdienen meer dan andere baksels culinair respect, zeker in 2015, het jaar waarin we een eeuw ANZAC herdenken.

Ik leerde deze havermoutkoekjes kennen door de twee dames die sinds mei vorig jaar het herdenkingsteam bij Toerisme Vlaanderen versterken: Sonia en Anna. Allebei zijn ze even Australisch als de koekjes. Sonia woont in Adelaide maar werkt in Sydney voor Walshe, de onderneming die (na een openbare aanbesteding) de beste bleek om Toerisme Vlaanderen te vertegenwoordigen in Australië en Nieuw-Zeeland. Sonia is er meteen in gevlogen: ze studeert hard op wat Vlaanderen te tonen heeft over de Eerste Wereldoorlog, ze legt contacten met reisagenten in Australië en Nieuw-Zeeland, ze zorgde er voor dat Vlaanderen met een stand deelnam aan de workshops voor de reisindustrie die door Atout France worden ingericht, onze ‘grote zus’ down under.
Anna, van het pr-bureau PEPR uit Sydney, behartigt er de persrelaties. Ook zij bracht snel beweging op gang: onze allereerste persreis met 6 Australische journalisten vond al plaats in oktober vorig jaar.

Na onze intrede in Canada is dus ook onze communicatie in Australië en Nieuw-Zeeland definitief gestart. Net op tijd, want 25 april van dit jaar wordt herdacht dat Australische en Nieuw-Zeelandse ‘hulptroepen’ deelnamen aan de landing op Gallipoli in het huidige Turkije. Daarmee werden beide landen binnengezogen in die verre Europese oorlog, die hen nadien nog verder van huis zou voeren, tot in Noord-Frankrijk en Vlaanderen, waar ze in 1917 mee de slag van Passchendaele uitvochten.

Zo ver weg van huis…. De ANZAC biscuits die ze toegestuurd kregen omdat die ondanks het maandenlange transport min of meer eetbaar bleven, moeten voor vele soldaten geproefd hebben naar hun vaderland. Naar de keuken thuis. Naar een gewoon leven, dat ergens nog verder ging, ondanks de bommenregens, de verminkte doden, de kapotgeschoten dorpen in de natte Vlaamse modder.