NL – Bij de start van deze blog was ik net 55 jaar. Ik zal 62 zijn als we 100 jaar Verdrag van Versailles gedenken.

Heel mijn leven tot nu is in vredestijd verlopen. Ik prijs mezelf daarom gelukkig. Mijn ouders maakten twee oorlogen mee. Veel hebben ze er nooit over verteld. Misschien was juist die zwijgzaamheid genoeg om hun kinderen aan te leren dat oorlog altijd, en overal, en voor bijna iedereen, heel slecht nieuws is.

Als klein meisje had ik de vage ambitie om operazangeres te worden. Helaas, hoewel ik luidop kwelend naar school stapte en mezelf ’s avonds in slaap zong, is mijn talent nooit ontdekt, laat staan aangemoedigd (“kan het wat stiller daarboven?!”).

Later ging ik er van uit dat ik ooit schrijfster zou zijn. In afwachting daarvan zou ik wat levenservaring opdoen, kwestie van iets te vertellen te hebben. Daardoor kwam ik achtereenvolgens terecht in een cultuurcentrum, een communicatiebedrijf, een culturele hoofdstad en een overheidsagentschap voor toerisme. Voor een wat zakelijker overzicht van mijn loopbaan: zie LinkedIn.

Ik woon in Leuven. Ik heb geen kinderen maar wel een man die ik hier H. noem omdat ik zijn argwaan voor het internet en sociale media respecteer. 

Als iemand er binnenkort eens in slaagt om een acceptabele foto van me te nemen – met ogen open, zonder slagschaduw, zonder rare grimas –  krijg je hem hier te zien.

EN – When I started this blog, I was just 55 years old. I will be 62 when the Versailles Treaty celebrates its centenary.

All my life I have been enjoying peacetime. I sincerely appreciate this. My parents witnessed two wars. They kept these experiences to themselves. Maybe their silence on this subject was sufficient to learn their children that war is very bad news, always, everywhere and for nearly everybody.

As a little girl I nurtured a vague ambition to become an opera singer. Unfortunately, although I sang aloud while walking to school every day, and at night sang myself to sleep, nobody ever really noticed my talent nor encouraged the development of it (“silence there, upstairs, please?!”).

 Later I assumed that I would be a writer at some time. While waiting for this to happen, I would collect some life experience, so as to have something to write about. This lead me successively to a cultural centre, a communication corporation, a cultural capital and a tourist authority agency. Please look up my LinkedIn profile for a more businesslike overview of my career. 

I live in Leuven (or ‘Louvain’, in Belgium). I have no children but I do have a husband whom I call H. here because I respect his suspicions about the internet and social media.

If in the near future somebody finally succeeds in taking an acceptable picture of me – eyes open, no dark shadows, no grimaces – you will find it here.