ANZAC Day Dawn Service at Polygon Wood

EN – Dear Ana,

The Dawn Service at Polygon Wood this year was a bit of a wet affair. Halfway the ceremony rain started pouring down on the nearly 1000 people attending. They were not cowed away, though. It’s a sacred moment of remembrance and once you decide to participate, you stick to it. And you don’t flee before a simple shower in the presence of the ghosts of so many courageous young men, either. So we stubbornly stayed put around the altar stone, between the butte with the Australian obelisk and the New Zealand memorial of the missing, surrounded by the gravestones of the fallen. We listened to the prayers of the priest, the words of ambassadors and military delegates. We heard the sounds and songs of the Maori, delicate like tropical birds lost in our Northern forests. We admired the performance of the three national hymns and were moved by the blowing of the Last Post. We were there together, Belgians, Australians, New Zealanders, British, Scots, Irish, French, Germans and who knows from what other country people had come to witness.

It rained, but everyone stayed put

After the ceremony we were invited to come forward and pick up one of the many wooden crosses youngsters from Australia and New Zealand had dedicated with their thoughts. I picked the one that was most near to where I stood. It was yours, Ana. I liked your clear handwriting, I liked the message you had written. I could imagine you in a classroom somewhere in Australia, dreaming away to this faraway place called Flanders, and trying to imagine what it was like, Flanders, war, dying. What it is.

Picking up the crosses

For your information: I laid your cross at the headstone of an unknown Australian soldier – known unto God, as they say. I always feel that these unknown victims need a bit of extra attention in the remembrance business – a kind of positive discrimination. Even in death it must be hard to bear when your name is separated from your body. I hope and think you will approve of my choice.

Your cross, Ana

All the best, Ana. If you ever travel to Europe, know you will be very welcome in Flanders Fields. After all, we share our history with you.

NL – Beste Ana,

De Dawn Service in Polygoonbos was dit jaar een natte bedoening. Halverwege de ceremonie begon het te regenen. De ongeveer 1000 aanwezigen lieten zich daardoor niet wegjagen. Dit is een sacraal moment van herdenking, en eens je besloten hebt deel te nemen, blijf je daarbij. Vluchten voor wat nattigheid, terwijl je omringd wordt door de geesten van honderden mannen die wel wat meer moed aan de dag moesten leggen, het zou ook maar flauw zijn. Dus bleven we koppig staan, daar tussen de heuvel met de Australische obelisk en het Nieuw-Zeelandse Memorial of the Missing, omringd door de graven van de gesneuvelden. We luisterden naar de gebeden van de priester, de toespraken door ambassadeurs en militaire vertegenwoordigers. We hoorden de klanken en gezangen van de Maori, kwetsbaar als tropische vogels in onze noordelijke bossen. We waardeerden de uitvoering van de drie nationale hymnen en waren ontroerd toen de Last Post klonk. We waren daar samen, Belgen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, Britten, Schotten, Ieren, Fransen, Duitsers en wie weet uit welke andere landen mensen waren gekomen.

Na de plechtigheid werden we uitgenodigd om een van de vele kruisjes uit te kiezen die jongeren uit Australië en Nieuw-Zeeland hadden meegegeven en voorzien van hun wensen en groeten. Ik koos het kruisje dat het dichts bij me lag. Dat kwam van jou, Ana. Ik vond je heldere handschrift prettig. Ik vond je boodschap mooi. Ik stelde me je voor, ergens in een klaslokaal in Australië, wegdromend naar die verre plek genaamd Flanders, en proberend je in te beelden wat het moet geweest zijn, Vlaanderen, de oorlog, de dood. Wat het is.

Ter informatie: ik heb jouw kruisje op het graf van een onbekende Australische soldaat gelegd. Ik heb vaak het gevoel dat die onbekende slachtoffers wat extra aandacht mogen krijgen in het hele herdenkingsgebeuren. Zelfs als je gestorven bent, moet het traumatisch zijn als je naam en je lichaam van mekaar gescheiden worden. Ik hoop dat je je kunt vinden in mijn keuze.

Het ga je goed, Ana. Mocht je ooit naar Europa reizen, weet dat je welkom zult zijn in Flanders Fields. We delen een stukje van onze geschiedenis, ten slotte.