A direct order from the common people: no more war!

Funding of the Tower by the common people

The story of the common people during WW1

EN – Three days after the ceremony in Brussels (see previous post), the renewed ‘Museum at the Yser’ opened its doors too. The stout YserTower, rising a good 80 meters above the flat meadows around Diksmuide, is as well a statement in stone as the buildings in the CinquantenairePark, but its origin is quite different. Here, it’s the will of the people that has materialized. Hundreds of culture clubs, parishes, families, associations scraped the money together to raise this building.  They did so because they had a message for the powers that be. The YserTower is a milestone for the frustrations and hopes of many common people in Flanders during and after the First World War.

There was the indignation about the way the leading classes had dragged the people into the conflict, and for an endless-useless long time. What else could be born of this, but a strong longing – or rather, a direct order: no more war!

And there was, after so much sacrifice for the Belgian nation – the hope and longing to be awarded with the full acknowledgement of the language and culture of Flanders within the rather French-oriented Belgium of that era. The Yser tower: a monument for peace and emancipation in one.

That evening, all this resonated in the opening party of the museum. This time, only ministers of the Flanders government addressed the crowd. Their speeches all had a personal touch: “I live near this place – my uncle fought at these grounds – when I was young, I often joined the pilgrimages to the Yser Tower…” this is clearly a home game for them, and it goes well with the many volunteers and neighbours from Diksmuide attending. Between speeches, the singer Willem Vermandere performs some of his poetic protest songs. Protest songs! In Diksmuide, the leading classes are still suffering from mistrust and resentment. By no means it is a coincidence that the museum’s mission is to represent the story of the common people in the war…

www.aandeijzer.be (English website still under construction – should be OK by May 2014)

NL – Drie dagen na de plechtigheid in Brussel (zie vorige post) opende het vernieuwde museum aan de IJzer. De kloeke IJzertoren, die ruim 80 meter oprijst boven de lege polders rond Diksmuide, is even goed een statement in steen, maar van een heel andere oorsprong dan het koninklijke Jubelpark. Hier in Diksmuide is de volkswil tastbaar geworden.Honderden cultuurkringen, parochies, families, verenigingen schraapten het het geld bij mekaar tot hij gebouwd kon worden. Dat deden ze omdat ze een boodschap hadden voor de leidende klasse. De IIzertoren is een mijlpaal van frustratie en hoop voor vele gewone Vlamingen tijdens en na de Eerste Wereldoorlog.

Er was de verontwaardiging om de oorlog zelf, waarin de leidende klasse de gewone mensen had meegesleept en die ze ook nog eens eindeloos-nutteloos had gerokken.Wat anders kon daar tegenover staan dan een groot verlangen – nee, een bevel bijna: nooit meer oorlog!

En er was het verlangen om, na alle opoffering voor de natie, beloond te worden met de volle erkenning voor de Vlaamse taal en cultuur in het nogal Franstalige België van toen. Een monument voor de vrede en voor de emancipatie in één.

Die avond zinderde het allemaal door in het openingsfeest van het museum. Deze keer nemen alleen Vlaamse ministers het woord. Hun toespraken hebben een persoonlijke echo: ik woon niet ver hier vandaan – mijn nonkel heeft hier nog gevochten – ik kwam hier vroeger op bedevaart… ze spelen een thuismatch, en dat spreekt de vrijwilligers en gewone Diksmuidse buren in de zaal wel meer aan dan hoogdravende beschouwingen. Als afwisseling brengt Willem Vermandere enkele poëtische protestliedjes. Protestliedjes! Nog altijd wordt de leidende klasse scheef bekeken, daar in Diksmuide. Het kan geen toeval zijn dat het museum zich heeft voorgenomen, het verhaal te brengen van de gewone mensen in de oorlog…

www.aandeijzer.be