Bombardment (c) Nancy Davenport

EN – Last Friday the statement popped up once again during dinner with some friends. Surely, since World Wars I and II, we in Europe have come a long way. Nearly 70 years of peace now: that’s proof of some progress.

Or is it? I’m not so certain though I sincerely hope it’s true. But these 70 years, couldn’t they simply be the result of some lucky coincidences in the world? Is it proven that they are the irreversible result of growing wisdom of humans and their organisations?

Ever since I read the book ‘In Europe’ by Geert Mak, I am in doubt about these ’70 years of peace’ in the first place. After WW II, Europe didn’t experience a war of this scale, true. But peace? What about the uprising in Prague, 1956? The Cold War? The fighting by IRA, ETA, Red Brigades etc? What about the Balkan Wars in the ‘90s?

I’m not sure either that we Europeans have developed a strong distance between ourselves and violent behavior. We’re permanently surrounded by virtual violence on TV, movies and games – it must be that we find it fascinating and a source of pleasure.

So, under pressing circumstances,  how quickly would we shift our tolerant and peaceful behavior to the kind of brutal violence we now witness in Syria or in Bangui, Central African Republic? How fragile is the tranquil surface of our daily lives? It’s this doubt I see reflected in the works of artist Nancy Davenport. The apartment block you know so well – how quickly and without warning could it convert into a war zone?

NL – Vorige vrijdag, tijdens een etentje met vrienden, kwam het nog eens ter sprake. Dat we er sinds Wereldoorlogen I en II toch op vooruit gegaan zijn. Al 70 jaar vrede in Europa, dat moet toch iets van vooruitgang bewijzen.

Of niet soms? Ik ben minder zeker, al hoop ik dat het waar is. Misschien zijn die 70 jaren van vrede gewoon een toevallige meevaller voor onze uithoek van de wereld. Of is het bewezen dat ze het gevolg zijn van een onomkeerbare groei in wijsheid van mensen en hun organisaties?

Sinds ik ‘In Europa’, het boek van Geert Mak, heb gelezen, twijfel ik om te beginnen al aan die ’70 jaar van vrede’. Een oorlog op die schaal hebben we sinds WO II niet meer gekend. Maar vrede? Wat met de Praagse Lente dan, in 1956? De Koude Oorlog? De strijd van IRA, ETA, Rode Brigades en dergelijke? Wat met de Balkanoorlogen in de jaren ’90?

Ik ben ook niet zo zeker dat wij Europeanen een sterke afstand hebben ontwikkeld tussen onszelf en het gebruik van geweld. We worden permanent omringd door virtueel geweld op televisie, in films en games – het moet zijn dat we er door gefascineerd worden en er een zeker plezier in vinden.

Dus, als de omstandigheden zouden veranderen, hoe snel zouden we dan ons tolerant en vredig gedrag verruilen voor het brute geweld dat we vandaag met afgrijzen zien gebeuren in Syrië of in Bangui, Centraal Afrikaanse Republiek? Het is die twijfel die ik terugvind in de foto’s van Nancy Davenport. Het appartementsgebouw dat je zo goed kent – hoe snel en zonder waarschuwing kan het veranderen in oorlogsgebied?