EN – “Look at me closely. I’m not what I once was. For centuries I had my place a stone’s throw from here, in the Cloth Hall of Leuven at Oude Markt – the very centre of the university. But then the war began. In the night of August 25th to 26th,1914 German troops deliberately put fire to me. All the treasures I had fostered for ages disappeard forever in the flames: hundreds of thousands valuable books, irreplaceable manuscripts, incunables. Nothing remained of me – except a memory and the outrage my destruction raised. This indignation was so strong that throughout the world, the will grew to undo this deed. To give me a new life.”

 “Where there’s a will, there’s a way, and finally there is money too. In my case, the funding came mainly from US universities. I owe them my new location here at Ladeuzeplein, my new looks, my second existence. With affection I bear on my walls the signatures of these generous sponsors. They are many, but I remember them all. And every quarter of an hour my carillon sings a grateful salute to the Engineering Foundation that gave me back my voice.”

 “I will not forget, either, the return of my soul, the books. From all over the world they came, donated by other libraries, by collectors, by individuals. But also, and I have to stress this, by way of the indemnity payments of the Germans, which were carried out meticulously, with great competence and to the last pfennig.”

 “Twelve tranquil years passed, and then war returned. Again I went up in flames, together with all the treasures I contained. This time it was ‘normal’ war damage that struck me, not a deliberate act of destruction. But it made no difference for the books, they burned anyway.”

 “But I’m still standing. Rebuilt, again. Re-collected, again. By people who didn’t want to give up. Thanks to them, I have known seventy years of peace now, being simply myself. With the books of uncountable thinkers in my arms. With the eager curiosity of the students as my breath of life.”

 As from this week you can climb the tower of the Leuven university library. You’ll be rewarded with a gorgeous 360° panoramic view of the city and the surrounding Brabant hills. While you work your way up, you’ll pass five floors, each of which offers a welcome break and information on the history of the building. And that’s a real boon: I don’t know many buildings that have so many stories to tell and yet are so silent. But isn’t that something you to be expect of a war veteran…?

NL – “Bekijk me goed. Ik ben niet degene die ik ooit was. Eeuwenlang had ik mijn plek op een steenworp van hier, in de Leuvense lakenhallen aan de Oude Markt – het middelpunt van de universiteit. Toen kwam de oorlog, en in de nacht van 25 op 26 augustus staken Duitse troepen mij in brand. Alles wat ik eeuwenlang zorgvuldig had gekoesterd, verdween voor eeuwig in het vuur: honderdduizenden boeken, onvervangbare handschriften, wiegedrukken. Er bleef niets van mij over – behalve de herinnering, en de verontwaardiging die mijn vernietiging veroorzaakte. Die bleek zo sterk, dat van overal ter wereld de wil groeide om deze daad ongedaan te maken. Om mij een nieuw leven te geven.”

 “Waar een wil is, is een weg, en volgt uiteindelijk het geld. Vooral van universiteiten uit de USA kwam dat. Aan hen dank ik mijn tweede plek hier aan het Ladeuzeplein, mijn nieuw uitzicht, mijn tweede leven. Met veel genegenheid draag ik de emblemen van die gulle schenkers op mijn muren. Het zijn er veel, maar ik onthoud hen stuk voor stuk. En elk kwartier galmt mijn beiaard in dankbaar saluut aan de Engineering Foundation die mij mijn stem teruggaf.”

 “Wat ik ook niet vergeet, is de terugkeer van mijn ziel. De boeken. Uit alle hoeken van de wereld kwamen ze, geschonken door andere bibliotheken, verzamelaars, individuen. Maar ook, en dat wil ik benadrukken, door de gewetensvolle herstelbetaling van de Duitsers. Met veel kennis van zaken, en volgehouden tot de laatste pfennig.”

 “Amper twaalf jaar had ik rust. Toen kwam nogmaals de oorlog, en opnieuw brandde ik af, samen met al mijn schatten. Het was ‘gewoon’ oorlogsschade deze keer, geen opgezet spel, maar voor de boeken maakte dat weinig verschil. Ze brandden even hard.”

 “En toch sta ik hier opnieuw, weer heropgebouwd en bijeen gezameld door mensen die het niet hebben opgegeven. Dankzij hen heb ik ondertussen weeral zeventig jaar rustig mezelf kunnen zijn. Met de boeken van talloze denkers in mijn armen. Met de nieuwsgierigheid van zoveel studenten als mijn levensadem.”

 Sinds deze week kun je tot boven in de toren van de Leuvense universiteitsbibliotheek. Daar wacht je een heerlijk 360° panorama van de stad en van de Brabantse heuvels waartussen ze zich nestelt. Tijdens de klim passeer je langs vijf verdiepingen waar je even op adem kunt komen en waar je informatie vindt over de geschiedenis van het gebouw. Die toelichting mocht er wel komen. Ik ken weinig gebouwen die zo veel kunnen vertellen en tegelijk zo zwijgzaam zijn. Zoals wel vaker wordt gezegd over oorlogsveteranen.