..to Mgr. Ladeuze square

…passing the Library…

…along Allies Avenue (Bondgenotenlaan)…

…over Martyrs Square (Martelarenplein)…

…and along Martyrs Avenue (Martelarenlaan)

EN – Let’s say, we’re 1970. I’m thirteen years old and after school I prefer to walk with my friends to the railway station. For me, to get back home this is just a slight detour, and it gives us some more time to talk about what thirteen year olds talk about. Our time together is precious. Mobile phones have yet to be invented and for a call with the telephone of my parents I need a Very Good Reason.

 It’s not that we are oblivious of our surroundings.We know each corner and every street, every shop and quite some passers-by with the same daily routines. We know where we can find shelter in case of a downpour, where we have to look out for dangerous car and bus traffic. But we are young and full of future and our ears are not yet accustomed to the whispering of the past.

 We know this is Herbert Hooverplein (‘plein’ meaning square), but we have no idea that this mr. Hoover organized the Relief actions for hungry Belgium during the war. Then we cross another square, mgr. Ladeuzeplein. We suppose this mgr. is some long dead catholic bishop, we don’t know yet that Monseigneur Ladeuze was rector of the Leuven university during and after the First World War. And that ‘his’ library had been put to fire by the Germans, back in 1914. Nor do we suspect that this large and old looking building we are passing is only a good ten years our senior: it is the new library built  with American funding after WW I and rebuilt again after suffering heavy damage during WW II.

We continue our route by going down to Bondgenotenlaan (Allies avenue), not turning left to Fochplein (Foch’s square), but right to Martelarenplein (martyrs square) and the railway station. Here I leave my friends to walk alone home by crossing the railway bridge and following the long stretch of Martelarenlaan ( Martyrs avenue).

 I’m thirteen. I haven’t read or learned enough yet to realize who these allies might be, or what this mister Foch was all about. And I am not aware yet that the martyrs wanting to be remembered during my daily walk, are no bunch of catholic saints, but the 209 citizens of my hometown Leuven, who on 26 August 1914 were simply shot down by the German occupier as a reprisal for allegedly armed civilian resistance.

NL – Laten we zeggen, 1970. Ik ben dan 13 jaar en loop na schooltijd graag met mijn vriendinnen mee naar het station. Een beetje een omweg voor mij maar niet veel, en zo hebben we tenminste tijd om de dingen te bespreken die dertienjarigen bezighouden. Er zijn nog geen gsm’s. Om de telefoon thuis te gebruiken moet ik een Goede Reden hebben, dus onze tijd samen is kostbaar.

 Het is niet dat we de omgeving niet opmerken. We kennen elke straat en elke hoek, elke winkel en best wat voorbijgangers met dezelfde dagelijkse routine. We weten waar we moeten schuilen bij een onverwachte stortbui en waar we moeten oppassen voor auto’s of bussen. Maar we zijn nog jong en zo vol toekomst dat ons oor de stemmen van het verleden nog niet hoort.

 Natuurlijk weten we dat dit het Herbert Hooverplein is. Maar niet dat deze Hoover in de Eerste Wereldoorlog de hulpacties aan hongerend België opzette. Dan lopen we over het Mgr. Ladeuzeplein. Een geestelijke, kunnen we raden, maar niet dat hij de rector van de Leuvense universiteit was tijdens WO I en dat het ‘zijn’ universiteitsbibliotheek was die in 1914 in brand werd gestoken. We vermoeden niet dat het grote gebouw rechts van ons amper tien jaar ouder is dan wij: de nieuwe bibliotheek die er kwam na de Eerste Wereldoorlog door Amerikaanse schenkingen, en na de Tweede nog eens heropgebouwd moest worden.

Dan slaan we af naar de Bondgenotenlaan. Niet linksaf, naar het Fochplein, maar rechts, naar het Martelarenplein bij het station. Daarna ga ik alleen verder, de spoorweg over en langs de lange Martelarenlaan naar huis.

 Ik ben dertien. Ik heb nog niet genoeg geleerd en gelezen om de beseffen wie de Bondgenoten waren en wat Foch te betekenen had. Ik weet nog niet dat de martelaren die elke dag door mij herinnerd willen worden, geen katholieke heiligen zijn maar 209 inwoners van mijn eigen stad, op 26 augustus omgebracht door de Duitse bezetter als vergelding voor vermeende gewapende weerstand.