From Nieuwpoort to Gallipoli: walk the Western Front

EN – Three men in the power of their lives were commissioned by our public network to walk along the Western Front, from Nieuwpoort at the BelgianCoast to Gallipoli in Turkey. The past weeks, Flanders was glued to its tv-screens while their travel report was broadcasted in eight episodes. ‘Ten Oorlog’ (To War) reached an average of 800.000 viewers on a population of 6,5 million: who had foreseen such a huge success? Meanwhile, the accompanying book is on number one in the non fiction publications charts. What happened here?

 Simply good television for a start, that’s undeniable. It also helped that Ten Oorlog approached its theme in a non-conformist way. No teachings in military or other history here: the facts of war were covered very, very briefly. No depressing inventory of numbers of casualties and destructions, though every episode contained moving echoes of lives and suffering of a century ago. But the centre were only three walking men, and the people and things they encountered while on their way.

 Ten Oorlog was much more about ‘now’ than it was about ‘then’. Through its eight episodes it showed what we keep and remember, and what we neglect and forget. It showed how history is truly woven into our daily lives. It showed the landscapes of Europe, full of beauty and peace today, not unlike they must have looked in that last summer of 1914. Above all, this programme showed us the unprepossessing people that crossed the path of the reporters. People that trusted us with their stories – their not-at-all-official stories. An old lady, a group of partying youngsters, an officer, all were addressed and filmed with much love and wonder. Even the interaction between the three reporters was part of this flow of stories, this hymn for a Europe of people who all, more or less, in fragments, and in many different ways remember something of great importance to them.

 Pray this programme may be subtitled and broadcasted throughout the world in the near future.

NL – Drie mannen in de fleur van hun leven zijn voor onze openbare omroep langs het Westelijk Front gestapt, van Nieuwpoort helemaal tot in Gallipoli. De voorbije weken hielden ze Vlaanderen in de ban met ‘Ten Oorlog’, hun reisverslag in acht afleveringen. Gemiddeld 800.000 kijkers per keer, op een bevolking van 6,5 miljoen zielen: wie had dat monstersucces zien aankomen? Het bijhorende boek staat ondertussen op de eerste plaats voor non-fictie.Wat is hier gebeurd?

 Goede televisie, dat is het minste wat je kunt zeggen. Het hielp dat Ten Oorlog met zijn thema omging op een manier die we niet gewend zijn. Geen lessenreeks in militaire of andere geschiedenis: feiten kwamen minimaal aan bod. Geen deprimerende inventaris van dodentallen en verwoesting, al bevatte elke aflevering aangrijpende flitsen van levens en leed van een eeuw geleden. Alleen maar stappende mannen, en de mensen en dingen die ze onderweg tegenkomen.

 Ten Oorlog ging véél meer over ‘nu’ dan over ‘toen’. Het ging over wat we bewaren en onthouden, en wat we verwaarlozen of vergeten zijn. Het ging over hoe geschiedenis in ons dagelijks leven verweven zit. Het ging over de landschappen van Europa, even mooi en vredig vandaag als in die laatste zomer van 1914. Het ging vooral over de gewone Europeanen die het drietal onderweg ontmoette, en die ons vol vertrouwen hun verhaal – en hoegenaamd niet het officiële verhaal – vertelden. Een oude vrouw, een groep fuivende jongelui, een militair, allen werden ze liefdevolle verwondering aangesproken en in beeld gebracht. Zo ook de interactie tussen de drie stappers zelf, want ook zij maakten deel uit van deze ode aan het Europa van de mensen, dat zich min of meer, een en ander, ieder op zijn manier, iets belangrijks herinnert.

 Dat dit programma snel mag ondertiteld worden en uitgezonden in de hele wereld.