EN – Would you give for refugees from a country at war?
When recently ‘1212’ started, the national action to collect funds for the Syrian refugees, my fellow citizens did not spontaneously answered ‘yes’ to this question. An array of counter arguments was summed up on the internet. Like, these rich Arabian sheikhs are better placed to finance humanitarian actions – why has it always to be Europe. Or, that help would be snapped up by the fighting parties, you could as well subsidize the weapon industry. That too much of the funds remains in the hands of the humanitarian organisations. That our governments are supposed to take care of those things, that’s why we pay taxes. And yes, in the case of a nature disaster we would gladly give, but war – that’s something you have brought down over your own head, isn’t it. By the way, who ever heard any feedback from all these people who have received this so-called help in the past?
About this last argument: here is some feedback on a humanitarian action for war refugees – of some time ago, I have to admit it.
The card pictured above is one of the very few possessions that still testify of the four years my father’s family lived in Glasgow, UK, on the run for the Great War. More than the Allied flags on the cover, more than the official institutions mentioned extensively, this card bears the warm feelings of the American children and the Scottish citizens who arranged a small Christmas gift for the then two year old Nikolaas, my father.
Not the gift itself, but the card was meticulously kept. First by his parents, then by himself, and now by me, his daughter. Gratitude lasting three generations.
So – give, give give. Give as you can, but give. To the people of Syria or Haiti. To Hillbrow or Darfour. To Romania or the Congo, it doesn’t matter. Even if you have second thoughts. Your gift is fuel for the belief in the good of humanity. Somebody over there will remember.
NL – Zou jij geven voor vluchtelingen uit een land in oorlog?
Toen onlangs 1212 van start ging, de inzamelactie voor vluchtelingen uit Syrië, bleek dat mijn medeburgers niet spontaan ja antwoordden op deze vraag. Een heel assortiment tegenargumenten passeerde de revue op het internet. Dat bijvoorbeeld die rijke Arabische sjeiks eens over de brug konden komen, waarom moest het altijd Europa zijn. Dat die hulp toch wordt ingepikt door de strijdende partijen, je kunt al even goed de wapenhandel subsidiëren. Dat er te veel geld aan de hulporganisaties zelf blijft plakken. Dat we al belastingen betalen voor het goede doel. En hulp bij natuurrampen, tot daar aan toe, maar oorlogsmiserie, dat is eigen schuld toch. En trouwens, wie heeft al ooit iets gehoord van die mensen die zogezegd werden geholpen?
Wat dat laatste betreft: hier dus enige feedback over een humanitaire actie ten voordele van oorlogsvluchtelingen – van een poosje geleden, dat is waar.
Het kaartje op de foto zat tussen de weinige spullen die nog herinneren aan de vier jaar dat het gezin van mijn vader in Glasgow, UK verbleef, op de vlucht voor de Groote Oorlog. Meer dan de vlaggen van de naties op de voorkant, meer dan de instituten die uitgebreid worden vermeld, is dit kaartje de drager van de genegenheid van Amerikaanse kinderen en Schotse burgers die zorgden voor een klein kerstgeschenk voor de tweejarige Nikolaas, mijn vader. Niet het geschenk, maar wel het kaartje werd zorgvuldig bijgehouden, eerst door zijn ouders, dan door hemzelf, en nu door mij, zijn dochter. Dankbaarheid die drie generaties doorwerkt.
Dus: geef, geef, geef. Naar mogelijkheden, maar geef. Voor Syrië of Haïti, voor Hillbrow of Darfour, voor Roemenië of de Congo – maakt niet uit. Het helpt. Zelfs al kan het allemaal beter. Je gift is brandstof voor het geloof in de goedheid van de mens. Iemand ginder zal zich dat herinneren.
my great war / mijn groote oorlog 