EN – Evening in Kansas City, at the bar of our hotel. Liliane and I are approached by two gentlemen of an indefinite age. Are we there for The Game, too? The Game they are referring to is a sports event that triggers quite some excitement in the lobby: camera crews, sponsor banners, fans with adoration in their eyes for the players walking by.

But no, we are not waiting for The Game, we have to admit it. We’re in Kansas City for The Conference. What about, this conference? World War One, the centenary – you know?

In general, after assessing such an obvious mismatch, bar conversations come to a halt and both parties involved start looking for a polite opting out. Not this time. Oh yes, World War One, both gentlemen respond unisono, that’s so interesting, so interesting. Timidly one admits: “I’m quite fascinated by history”. And then explains: “You see, we’re both farmers, really, from Missouri. My granddad used to tell me about the Great War, when I was a kid.” Before we can ask any question, he continues: “No, I mean, he was not in the army, he was a farmer and he worked with the mules.”

Tens of thousands of mules served in the war. They pulled the artillery, the kitchen carts, the ammunitions and provisions, the hospital wagons. Mules are strong and can handle stress situations better than horses. Missouri USA was only second to Spain and Portugal for the number of mules it shipped to the war fronts. The sturdy animals nearly never returned to there ‘homes on the range’: either they died in battle, or in a European slaughterhouse, or else they were sold to farmers in Europe to make up for the shortage of labour animals the war had caused.
For these mules, too, the war was no Game at all.

More on mules and horses in this article by Robert Koenig:
www.stlbeacon.org/#!/content/25407/fate_of_world_war_1_war_horses

NL – Kansas City, ’s avonds in de bar van ons hotel. Liliane en ik worden aangesproken door twee heren van onbestemde leeftijd. Of we ook in Kansas zijn voor The Game. Ze bedoelen daarmee de sportwedstrijd die nogal wat opwinding veroorzaakt in de lobby: cameraploegen, sponsorvlaggen, fans met ogen vol aanbidding voor de losjes voorbijlopende spelers.

Maar nee, wij komen niet voor The Game. Wij zijn in Kansas City voor The Conference. Waarover, misschien, die conferentie? De eerste Wereldoorlog. Honderd jaar geleden – weet je wel?

Na zo’n overduidelijke mismatch stokt het gemiddelde cafégesprek en zoeken betrokken partijen naar een beleefde opting-out. Niet deze keer. “O ja, de Eerste Wereldoorlog, zeggen de heren in koor, “heel interessant, heel interessant”. Een van de twee vervolgt, een beetje verlegen: “Ik ben veel bezig met geschiedenis”. En dan, verduidelijkend: “Wij zijn boeren, uit Missouri, allebei. Mijn grootvader vertelde me wel eens van de oorlog toen ik klein was.” Nog voor we de evidente vraag kunnen stellen: “Nee, nee, hij was niet in het leger. Hij was boer zoals wij, en hij werkte in de kweek van muildieren.”

Tienduizenden muildieren werden de oorlog in gestuurd. Ze trokken de artillerie, de keukenkarren, de munitie en de voorraden, de hospitaalwagens. Muildieren zijn sterk en kunnen beter om met stress dan paarden. Missouri (USA) was na Spanje en Portugal de grootste leverancier van muildieren voor het front. Terugkeren naar hun ‘home on the range’ deden de dieren eigenlijk nooit: of ze kwamen om in de oorlog, of ze werden geslacht, of ze werden verkocht aan boeren in Europa, waar een groot tekort aan lastdieren bestond.
Ook voor hen was de oorlog hoegenaamd geen Game…

Meer over paarden en muildieren in dit artikel door Robert Koenig:
www.stlbeacon.org/#!/content/25407/fate_of_world_war_1_war_horses