EN – This evening, after a meeting, I wait in the streets of Ieper to experience my first ‘Last Post’.
Minutes before 8 pm groups of secondary school pupils assemble beneath the white Menin Gate arcades. Laughing, jeering, teasing, they concentrate on each other and on themselves. The thousands of names on surrounding the walls remain a background, nearly unnoticed. From a well hidden speaker, a bodiless voice asks for Stilte alstublieft! Silence please! with moderate success.
The young noise only ebbs away when the four clarion blowers appear. Follows the Last Post, echoing through the Gate. How long do the play? One minute? Two? Three? Not more. This is their daily invitation to take something with us from this place: a thought, an emotion, a name perhaps, an image. They blow against the winds of time.
When it is over, the audience disperses in the narrow streets of Ieper. Subdued, at first, but as distance with the Menin Gate grows, so do conversations and laughs. Lust for life and hormones take over again. Days filled with future await them, days without war and death.
As it should be.
NL – Vanavond blijf ik na een vergadering wat hangen in Ieper om voor het eerst de ‘Last Post’ mee te maken.
Tegen acht uur verzamelen enkele klassen van middelbare scholieren zich onder de witte bogen van de Menenpoort. Gejoel, gelach, geplaag, ze zijn vooral met mekaar en zichzelf bezig. De duizenden namen op de muren blijven een zwijgend decor. Een lichaamloze stem uit een goed verborgen luidspreker gebiedt om Stilte alstublieft! Silence please! met relatief succes.
Pas als de klaroenblazers aantreden zakt het jonge lawaai weg tot geroezemoes. Dan de galmende Last Post. Hoe lang spelen ze, deze vier mannen? Een minuut? Twee? Drie? Niet langer. Dit is hun dagelijkse oproep om iets mee te nemen van deze plek: een gedachte, een emotie, een naam of beeld misschien. Ze blazen tegen de stroom van de tijd.
Dan waaiert het gezelschap uit in de Ieperse straatjes. Eerst ingetogen, in toenemende mate lacherig, de levensdrift en de hormonen nemen weer over. Er wachten dagen vol toekomst, dagen zonder oorlog en dood.
Het is goed zo.
my great war / mijn groote oorlog 