Heverlee War Cemetery

29.12.2012

EN – The holiday season is drowned by rain, rain, dark clouds and rain. Today – and just for one day – the skies stop crying. It’s time to get some fresh air. I set off to a place I know since my childhood as ‘The English Graveyard’. It’s a fair distance and a fine walking route. I’m wondering what stories on WW 1 I will encounter there.

I find a green lawn, huddling the skirts of Heverlee-bos woods. White gravestones in regular bends. Deceivingly modest: from the graveyard register I learn that nearly a thousand casualties of the Second World War are buried here. Great Britain, New Zealand, Australia, Canada. The surrounding trees block out the daily bustle but offer insufficient filter for the noise of the nearby E40 motorway.

Thirty soldiers of the Great War are reburied here. Their scattered, individual resting places were changed for this collective, but guaranteed, place of remembrance. They blend in perfectly with the younger generation surrounding them. Only the date on their stone tells that they died in another war. A date that also tells that war does not end when the truce is signed: most of them lost their life in de first months of 1919.

NL – De feestdagen verzuipen in regen, regen, donkere wolken en regen. Vandaag, gedurende één dag, stopt de hemel met huilen. Tijd om buiten te komen. Ik ga op pad naar een plek die ik sinds mijn kindertijd ken als ‘het Engels kerkhof’. Een goede wandelafstand en een mooi parcours. Ik ben nieuwsgierig naar wat ik er over WO 1 te weten zal komen.

Ik tref een grasveldje, aangeschurkt tegen Heverlee-bos. Witte grafzerken in regelmatige bogen. Bedrieglijke bescheidenheid: in het register lees ik dat hier zo’n duizend doden uit de Tweede Wereldoorlog rusten. Groot-Brittannië, Nieuw-Zeeland, Australië, Canada. De bomen sluiten de dagelijkse drukte buiten maar kunnen de dreun van de nabije E40 niet wegfilteren.

Dertig soldaten uit de Eerste Wereldoorlog zijn hier herbegraven. Hun verspreide, individuele rustplaatsen werden geruild voor deze collectieve, gegarandeerde herinneringsplek. Ze vallen niet op tussen de jongere generatie die hen omringt. Alleen de datum op hun steen vertelt dat ze in een andere oorlog stierven. En dat oorlog niet stopt bij de wapenstilstand: ik lees vooral datums van begin 1919.